The text reassesses the idea that “nobody speaks Esperanto any more”, outlines the particularities that set Esperanto apart from other languages, and unpacks language politics, digital media use and community-building among Esperanto speakers to understand how a language with almost no native speakers and a dispersed speech community can find stability and endurance.
La teksto rekonsideras la ideon, ke “neniu plu parolas Esperanton”, skizas la trajtojn, kiuj apartigas Esperanton de aliaj lingvoj, kaj elpakas lingvopolitikon, ciferecan komunikadon kaj komunumo-konstruadon inter esperantistoj por kompreni, kiel lingvo kun preskaŭ neniom da denaskaj parolantoj kaj disigita parolkomunumo povas trovi stabilecon kaj daŭremon.
Comments · Komentoj