Another interesting chapter in Guilherme Fians’s new book Esperanto Revolutionaries and Geeks is “The Speech Community Against the Language Council: Vocabulary Choice, Authority and Standardisation in a No Man’s Language”.
It focuses on what speakers do with Esperanto while they speak it. In a constructed language, how can speakers refer to things they have no words for? Who has the authority to decide whether a contested word is “right” or “wrong”? And why do Esperantists frequently create their own words instead of searching for the “right” one in dictionaries?
Plia interesa ĉapitro en la nova libro de Guilherme Fians Esperantaj revoluciuloj kaj gikoj estas “La parolkomunumo kontraŭ la lingvoakademio: Vortelektado, aŭtoritato kaj normigo en nenies lingvo”.
Ĝi enfokusigas tion, kion parolantoj faras per Esperanto, dum ili parolas ĝin. En planlingvo, kiel parolantoj povas mencii aferojn, por kiuj mankas al ili la vortoj? Kiu havas la aŭtoritaton decidi, ĉu kontestata vorto estas “ĝusta” aŭ “erara”? Kaj kial esperantistoj ofte kreas la proprajn vortojn anstataŭ serĉi la “ĝustan” en vortaroj?
Comments · Komentoj