Focusing on how members of a left-leaning Esperanto association in Paris engage with the seeming decline of Esperanto as a tool for political activism, it explores how Esperantists grapple to advance the language as a timely cause when traditional working-class left-wing activism loses ground in France. Analysing Esperantists’ nostalgia for the future, Fians argues that their yearnings for Esperanto’s success aim not a far-fetched future, but at everyday ordinary accomplishments.
Enfokusigante la engaĝiĝon de anoj de maldekstrema Esperanto-asocio en Parizo pri la ŝajna malfortiĝado de Esperanto kiel ilo por politika aktivismo, ĝi esploras, kiel esperantistoj luktas por antaŭenigi la lingvon kiel ĝustatempan aferon, kiam tradicia proletara maldekstrisma aktivismo perdas la avantaĝon en Francio. Analizante la nostalgion de esperantistoj al la estonteco, Fians argumentas, ke ilia sopirado por la sukceso de Esperanto celas ne malverŝajnan estontecon, sed ĉiutagajn ordinarajn atingojn.
Comments · Komentoj